Utwory 27 polskich kompozytorów odkryto po ponad stu latach w Bibliotece Opery Paryskiej. Ich historia jest wyjątkowa.
O istnieniu tych kompozycji nikt właściwie nie miał pojęcia. Zostały zamówione przez Ch. Malherbe’a na Wystawę Światową, która 1900 roku odbywała się w Paryżu – Ten zbiór ma ogromne znaczenie dla polskiej kultury muzycznej, ale wówczas miał też polityczne – ocenia muzykolog, prof. Irena Poniatowska. – W roku 1900 Polski nie było na mapie Europy. A jednak Francja i organizatorzy wystawy zaprosili naszych kompozytorów wraz z artystów z wielu innych krajów do przedstawienia rękopisów krótkich utworów. Było to dla nas ważne, bo nie było naszego państwa, a my mogliśmy zaprezentować nasz dorobek twórczy, naszą sztukę, zamanifestować, że muzyka polska istnieje, nabiera szczególnego znaczenia.
Po 104 latach polskie utwory odkryła w zbiorach Biblioteki Narodowej w Paryżu Eva Thalma-Davous. Ci zaś autorzy to najważniejsze postaci polskiej muzyki polskiej końca XIX wieku, m. in. Ludwik Grossman, Tadeusz Joteyko, Mieczysław Karłowicz, Raul Koczalski, Teodor Leszetycki, Henryk Melcer, Emil Młynarski, Henryk Opieński, Roman Statkowski, Zygmunt Stojowski, Józef Wieniawski, czy Władysław Żeleński.